Ik vond het zeer inspirerend, de bookclub-ilfu-bijeenkomst vandaag 28-11-2024 in Utrecht. We zaten met zo’n twintig mensen bij elkaar, die bijna allemaal het boek ‘camping’ van Maartje Wortel helemaal hebben gelezen. De interviewer was Nikki Dekker.
Een beetje een college-werkgroep-achtige setting van tafels aan elkaar in de vorm van een rechthoek met stoelen er om heen.
Door alle vragen, ervaringen en antwoorden in het eerste uur zonder Maartje, dring ik zelf steeds dieper in het boek door. Je kunt je opvattingen ook spiegelen zo en verdiepen.
Dan is er het tweede uur Maartje zelf. Heel kort gezegd komt het er op neer dat zij in het boek geen oplossingen biedt, daar is zij niet naar op zoek. Het vragen opwerpen noemt zij haar verantwoordelijkheid. Zij heeft uiteindelijk geen moreel (eind)oordeel.
Het boek is samen te vatten in het zinnetje ‘wij zijn er geweest’ in de dubbele betekenis van het woord. Op de camping dus. De omslag laat de lege plekken zien, waar tenten hebben gestaan.
Okay. Ik hou net als zij van absurdisme, en om een locatie (de camping) te nemen als vertrekpunt, bij het schrijven van een boek. Je kunt bijvoorbeeld ook een huis nemen, je weet precies hoe het in elkaar zit, hoeveel verdiepingen et cetera. Er klopt iemand op de deur en komt binnen. Vanaf dat moment is het verhaal begonnen.
Ik hou ook van ‘verhalen’ zonder veel plot en ontwikkeling. Maartje zegt dat ze door die volle verhalen vaak zelf de ruimte niet meer krijgt. Zij schrijft meer associatief. En werpt dus liever vragen op, dan ze te beantwoorden.
Ik zoek zelf soms meer naar het ‘waartoe ben ik op aarde’ en dan ook wel allereerst in de existentialistische zin.
Verder houd zij zich niet aan ‘schrijfregels’ , zij laat zich leiden door wat er in haar speelt en is volgens mij recalcitrant genoeg om het gewoon net even anders te doen en op haar manier.
Nou wat dat betreft, voel ik me flink met haar verwant.
Ik heb mijn boek nog laten signeren en zij heeft er wat bij geschreven (zie foto)
