Mijn manuscript is op een haar na af
[er moest iets gebeuren]
Het is zo’n drie jaar geleden. Ik zag een vacature voor railcateraar, ik wilde reizen en schrijven en ik dacht: dat ga ik doen. Ik solliciteerde en werd aangenomen. Er moest iets gebeuren, zo voelde ik dat. Korte tijd later won ik op Utrecht CS twee interrail-kaartjes, twee global passes om een maand onbeperkt door Europa te gaan reizen. We moesten op zoek gaan naar een ‘mysterieuze mrs Interrail’ Van haar kregen we een opdracht als we het juiste wachtwoord zeiden. Uiteindelijk deed ik met een meisje in drie groepjes van twee mee aan ‘landen raden’. We kregen de omtrekken van landen te zien en moesten daar de juiste naam bij zeggen. Wie het snelst was en het minste fout had, zou winnen. Dat waren wij! Ik had ook wel wat goed, maar heb veel aan haar te danken. Maar we waren zonder meer een goed team.
Zo zijn uiteindelijk mijn sabbatical en mijn interrailreizen geboren en het idee om eindelijk eens een goed boek te schrijven. Er moest iets gebeuren. Ik ben mijn tweede hands I-pad gaan gebruiken, heb inmiddels 4G op mijn mobiel en raakte steeds beter ingewijd in het gebruik van apps. Ik kreeg door dit schrijvend reizen meer inzicht in mezelf, mijn leven en de zin daarvan. Het was beslissingen nemen en loslaten. Dat is ook het vertrekpunt geworden van dit boek met de titel: Interrailreisboek. Ondertitel: reisboek naar levenskunst.
Zo heb ik er ook een gratis bankrekening bijgenomen met een gratis prepaid creditcard, bij de Duitse bank N26. Geen inkomenscheck, alles regelen via hun app, binnen no-time klaar. Okay heb veel moeten inlezen, kostte tijd. Maar toen kon ik tenminste fatsoenlijk hostels reserveren
onderweg. Het bleek perfect te werken.
De eerste deadline voor mijn manuscript op 31 januari 2020 heb ik gemist. 11 Juli was het wel zover. Een mijlpaal. Een basismanuscript. Er volgde een proeflezing en bespreking met Odile Smidt terwijl zij ook een basismanuscript afhad. Onze afspraak was voor mij vooral een deadline. Er moest iets gebeuren. Het echte werk kon daarna beginnen. Die bijeenkomst heeft het zonder meer een geweldige boost gegeven. Het gekke jaar 2020 is nu bijna voorbij en het boek is nu echt een manuscript geworden. Er moest iets gebeuren vandaag nog. Door middel van dit bericht. In januari stuur ik het naar een professionele proeflezeres en dan wil het nog een korte schrijfronde gunnen. Ik hebt het maanden moeten laten rusten, om er met veel meer afstand naar te kunnen kijken. Ik heb in die tijd o.a schrijfboeken gelezen, zelf zeer korte verhaaltjes geschreven, liedjes en filmpjes gemaakt om te oefenen en aan de gang te blijven.
Begin volgend jaar zal het boek klaar zijn. Of ik het zelf ga uitgeven of dat ik dat via een traditionele uitgever probeer te doen, dat is afhankelijk van mijn persoonlijke situatie. Als ik zelf genoeg ga verdienen om mezelf te bedruipen, kan ik het ook zelf uitgeven. Maar wat werk betreft is niet alles even zeker in deze tijd.
