De stadsboerderij Griftsteede in het Griftpark in Utrecht is na een paar jaar coronagedoe weer open. Ik neem er vandaag een kop koffie en ga zitten in een stoel met uitzicht op de speeltuin. Ik lees in de tegels een gedicht op steen. Hee? Mijn naam staat eronder. Kon me na enige tijd herinneren dat ik ooit aan een griftpark-schrijfwedstrijd heb meegedaan. Vergeten en nog nooit eerder gezien. Toch wel trots op. Heb het even opgezocht. Het is van 2006. Is toen uitgegeven als ‘rondje griftpark’, gids voor de poëzieroute door het Griftpark. Is niet meer te krijgen. Maar de stenen liggen er dus nog. Ik wist niet dat mijn gedicht erbij zat en dus onderdeel was geworden van een poëzieroute. Mijn hele dag was weer goed.
KINDERGETIJ
bij weekend, parkfeest of zomerse zon
glijbaantje glij schommeltje schommel rekstokje rek een op kinderkrioelgeluid dansende plek
enkel bij regen enkel bij vorst nog het vage verlangen van eenzame stangen
Natuurlijk neem ik reacties op mijn schrijven serieus, maar ik ben inmiddels ook zover dat ik niet meer weg waai met elk opkomend windje. Ik hou mijn eigen focus. Ik schenk me nog een koffie in. Schrijven is voor mij geen roeping, geen stress, geen moeten, ik vind het over het algemeen zinvol. Ik hou ervan om creatief te zijn en mezelf te kunnen uiten. Ik wil delen, helen en samen zijn. Dienstbaar. Bewust zijn en steeds weer onderweg. Ik hou van kijken, observeren, deelnemen en vastleggen. Er gonst gelach en gezellig geklets van het terras op de binnenplaats mijn hotelkamer binnen. Ik ga me scheren, aankleden en er tussen zitten. Maar eenmaal beneden, is de grote groep weg. De zachte ochtendzon verwarmt mijn bovenrug. Waterfonteintjesgedruppel laat de stilte horen. Ik hou van dit instant schrijven op locatie. Het ontspant. Ik laat mijn impressies stromen en maak er leesbare tekst van. De espresso voor mijn neus dampt. Ik peuter een mini-boterkoekje uit zijn verpakking.
Voor me, het beeldje ‘Sjefke, de Rolduciën’. Dat moet de herinnering levend houden aan de vele priesterstudenten, die hier zijn opgeleid. Een bedeesd stuk steen met een korte broek die net onder de knieën als een zakje hangt. Hoe heet zo’n broek ook al weer? O ja, een knickerbocker. Sjefke draagt twee boeken onder zijn arm. Hij lijkt zo toch het meest op een verdwaalde mohikaan uit een oud religieus museum. Steeds meer mensen druppelen binnen. Het geroezemoes zwelt aan. Naast me roddelt een meisje over haar katholieke moeder.
Ik ben weer onderweg naar Utrecht. Vanaf station Roermond rij ik op mijn minifietsje nog even langs het graf van mijn ouders. Daar liggen ze nu, in de dood verenigd, ik kijk naar de in elkaar geschoven ringetjes tussen hun namen. Ik bedank ze voor alles, maar mijn lichaam wordt zwaar. Waarom waren jullie zo afwezig, als het ging om te zien wie ik was? Laat me iets aardigs weten, roep ik ineens innerlijk. Het bloemvormig vetplantje, dat ik zojuist op het graf zette, vangt mijn aandacht. ‘Bloei open, je mag er zijn,’ klinkt het in mij. Ik verstil en raak emotioneel. Mijn ouders zijn zo anders nu, en toch zo volledig herkenbaar. Moe, berustend, maar ook jong en met een enorme drang om opnieuw te beginnen, vertrek ik weer richting station.
Kleine vergelijking van mijn boek dat ik aan het schrijven ben met dat van Matt Haig: ‘Middernachtbibliotheek’
Mijn boek en de Middernachtbibliotheek
Schrijfcoach Kelly Meulenberg had mij een boek aangeraden: Middernachtbibliotheek van Matt Haig . Wat mij betreft een geweldig boek!
Het is een boek over de zin van het leven. Daar schrijf ik ook over. Thema’s in Middernachtbibliotheek zijn zelfacceptatie, zelfmoord, de wil om te leven, eigenlijk gewoon leven met alles erop en eraan. Keuzes maken en niet blijven hangen in spijt over allerlei fout genomen afslagen. Hoe ben je iemand in het leven en hoe kun je ‘gelukkig’ zijn.
Mijn eigen boekthema’s in het boek dat ik aan het schrijven ben, zijn: mens zijn onder mensen, neerdalen in jezelf, zelf ook onderdeel uitmaken van het bestaan en niet alleen maar op zoek zijn naar het wezen van de mens. Hoe gaat dat lukken?
Middernachtbibliotheek is Nora’s verhaal, je voelt, beleeft en groeit met haar mee. Mijn eigen boek is mijn verhaal, in de vorm van een autobiografische roman. Ik schrijf net zo realistisch en filosofisch als Matt Haig , helaas nog niet zo beeldend, boeiend en goed gestructureerd opgeschreven. Ik moet mijn hoofdpersonage nog veel meer body en karakter geven. Wat dat betreft voel ik mij wel verwant met de aan zichzelf twijfelende Nora. Verder moet ik in mijn boek de groei van het personage beter vormgeven.
Andere personages zijn in het Middernachtbibliotheek niet echt diep uitgewerkt. In mijn boek is dat ook zo. Hun rol is leidend, spiegelend, aanzettend tot weer verder reizen. Mijn hoofdpersonage zoekt contact met anderen en spiegelt zich aan hun leven c.q. hun idee over het leven. Iets anders dus dan het recept van Middernachtbibliotheek.
Maar uiteindelijk moet mijn hoofdpersonage toch ook zelf een antwoord geven op wat hij met zijn leven aanvangt, net als Nora. Nora pleegt zelfmoord en wordt wakker in een tussengebied tussen dood en leven, de middernachtbiblioteek , die vol staat met boeken over alle mogelijke levens van Nora, als ze op beslissende momenten andere keuzes had gemaakt. Ze mag nu uitvinden hoe die mogelijke levens zouden zijn geweest. Zo weven zich allerlei geschiedenissen van Nora aan elkaar, tot ze zelf tot een conclusie komt. Het boek heeft mij enorm geïnspireerd. Het beste boek, dat ik sinds tijden gelezen heb ook qua schrijfstijl
Mijn manuscript is op een haar na af [er moest iets gebeuren]
Het is zo’n drie jaar geleden. Ik zag een vacature voor railcateraar, ik wilde reizen en schrijven en ik dacht: dat ga ik doen. Ik solliciteerde en werd aangenomen. Er moest iets gebeuren, zo voelde ik dat. Korte tijd later won ik op Utrecht CS twee interrail-kaartjes, twee global passes om een maand onbeperkt door Europa te gaan reizen. We moesten op zoek gaan naar een ‘mysterieuze mrs Interrail’ Van haar kregen we een opdracht als we het juiste wachtwoord zeiden. Uiteindelijk deed ik met een meisje in drie groepjes van twee mee aan ‘landen raden’. We kregen de omtrekken van landen te zien en moesten daar de juiste naam bij zeggen. Wie het snelst was en het minste fout had, zou winnen. Dat waren wij! Ik had ook wel wat goed, maar heb veel aan haar te danken. Maar we waren zonder meer een goed team.
Zo zijn uiteindelijk mijn sabbatical en mijn interrailreizen geboren en het idee om eindelijk eens een goed boek te schrijven. Er moest iets gebeuren. Ik ben mijn tweede hands I-pad gaan gebruiken, heb inmiddels 4G op mijn mobiel en raakte steeds beter ingewijd in het gebruik van apps. Ik kreeg door dit schrijvend reizen meer inzicht in mezelf, mijn leven en de zin daarvan. Het was beslissingen nemen en loslaten. Dat is ook het vertrekpunt geworden van dit boek met de titel: Interrailreisboek. Ondertitel: reisboek naar levenskunst.
Zo heb ik er ook een gratis bankrekening bijgenomen met een gratis prepaid creditcard, bij de Duitse bank N26. Geen inkomenscheck, alles regelen via hun app, binnen no-time klaar. Okay heb veel moeten inlezen, kostte tijd. Maar toen kon ik tenminste fatsoenlijk hostels reserveren onderweg. Het bleek perfect te werken.
De eerste deadline voor mijn manuscript op 31 januari 2020 heb ik gemist. 11 Juli was het wel zover. Een mijlpaal. Een basismanuscript. Er volgde een proeflezing en bespreking met Odile Smidt terwijl zij ook een basismanuscript afhad. Onze afspraak was voor mij vooral een deadline. Er moest iets gebeuren. Het echte werk kon daarna beginnen. Die bijeenkomst heeft het zonder meer een geweldige boost gegeven. Het gekke jaar 2020 is nu bijna voorbij en het boek is nu echt een manuscript geworden. Er moest iets gebeuren vandaag nog. Door middel van dit bericht. In januari stuur ik het naar een professionele proeflezeres en dan wil het nog een korte schrijfronde gunnen. Ik hebt het maanden moeten laten rusten, om er met veel meer afstand naar te kunnen kijken. Ik heb in die tijd o.a schrijfboeken gelezen, zelf zeer korte verhaaltjes geschreven, liedjes en filmpjes gemaakt om te oefenen en aan de gang te blijven.
Begin volgend jaar zal het boek klaar zijn. Of ik het zelf ga uitgeven of dat ik dat via een traditionele uitgever probeer te doen, dat is afhankelijk van mijn persoonlijke situatie. Als ik zelf genoeg ga verdienen om mezelf te bedruipen, kan ik het ook zelf uitgeven. Maar wat werk betreft is niet alles even zeker in deze tijd.
Dit is een van mijn interrailverhalen uit mijn nieuwe boek dat ik nog aan het schrijven ben. Voor het eerst is het me volgens mij goed gelukt ‘fragmentarisch’ een verhaal te laten ontstaan en te schrijven, dat redelijk goed leesbaar is. Ik heb het ingestuurd voor de wedstrijd van Schrijverspunt: De rode koffer. De titel: ‘Meisjes met rode koffers’ Het is inmiddels flink aangepast. Maar dit was de eerste vrij ruwe versie.
Voor wie geïnteresseerd is in hostels onderweg, schrijven, fragmentarisch schrijven, reizen, interrail en leven. Ik zie inmiddels dat het verhaal er niet meer staat, de link gaat naar een 404-pagina. Het zij zo. Ik laat dit blogbericht over mijn boek zo toch maar staan
Bovenstaande foto is een bewerkt fragment uit een foto van Diana Parkhouse op Unsplash
Ik heb vandaag een video afgemaakt waarin ik mezelf en de nieuwe facebookpagina presenteer. Ik wist het nog niet maar een facebook advertentie is weer andersoortig dan een ‘berichtenpromotie’. Een bericht promoot je om meer betrokkenheid en bekendheid bijvoorbeeld. Een gewone advertentie om bijvoorbeeld meer pagina-vind-ik leuks te behalen. De layout is ook anders. Onder mijn berichten heb ik een email-button onder ‘gewone’ advertentie niet. Maar, die kun je dus wel insluiten op je website. Dat doe ik dus hier nu even. Omdat ik het toch leuk vind om ’n gewoon te delen om ‘m te laten zien. Al doende kom ik er steeds achter hoe het in elkaar zit
